Życie Duchowe nr 102/2020 (Wiosna)

Numer wiosenny „Życia Duchowego” poświęcony jest tęsknocie za Schowanym. Pragniemy, choć nie widzimy. Może tu chodzić między innymi o Boga, który odpowiada na „nasze spodziewanie się, ale w sposób absolutnie niespodziewany”… Warto się więc zatrzymać, dać się zaskoczyć i otworzyć na tajemnicę ukrytego, czymkolwiek ono jest.

Joanna Nowińska SM na przykładzie starotestamentowych proroków pokazuje, że nawet w niepowodzeniu jest z nami Bóg. „Prorocy (…) przekonują się, że z JHWH żadna klęska nie będzie klęską”, ale stanie się „wyrzutnią ku fascynacji Nim i ku jeszcze większemu zachwytowi nad stworzonym przez Niego światem i człowiekiem”.

Próbą opisania doświadczenia Boga jest także tajemniczy dla nas język apokalips, o których pisze Maria Miduch. Autorka podkreśla, że apokaliptyczna symbolika to wyraz tęsknoty nie tylko człowieka za Bogiem, ale także Boga za człowiekiem.

Szymon Hiżycki OSB w rozważaniach opartych na myśli i doświadczeniu Ewagriusz z Pontu mówi z kolei o „modlitwie dającej udział z boskim życiu” oraz o roli „milczenia przeciwstawianego bezmyślnemu mówieniu o Bogu”.

Pozytywne, ale i negatywne skutki „ludzkiej tęsknoty za Bogiem niepojętym” pokazuje Marek Blaza SJ, zwracając uwagę między innymi na język religijny stojący na straży sacrum, podejście do sacrum w liturgii rzymskiej oraz niebezpieczeństwa gnozy.

Ksiądz Andrzej Draguła zastanawia się, czy opozycja sacrum – profanum, którą często posługujemy się w opisie rzeczywistości religijnej, „ma zastosowanie do wyrażenia wiary chrześcijańskiej”. Bo może „to właśnie chrześcijaństwo jest tym, co tę parę znosi, unieważnia? Czy odkąd Bóg przyjął ludzką naturę, a boskie sacrum oblekło się w człowiecze profanum, nie żyjemy już poza tą opozycją?”. O sacrum i profanum, tyle że w kulturze tradycyjnej, pisze również Małgorzata Broda w artykule pt. Święta codzienność, pokazując, jak wiele współczesny człowiek ery nauki i postępu może czerpać z mądrości swoich przodków, z ich szacunku do natury i pokory wobec tajemnicy.

O Bogu ukrytym w czułości pisze Wacław Oszajca SJ, odwołując się do poszukiwań i odkryć młodych poetów, a Kasper Mariusz Kaproń OFM w artykule poświęconym teologii czułości papieża Franciszka zwraca uwagę na piękno poczucia bycia kochanym przez Boga oraz piękno poczucia kochania w imię Boga.

Ponadto w numerze artykuł Jacka Siepsiaka SJ Schowany za ateizmem o dynamicznych obrazach Boga, Jacka Prusaka SJ Kozetka Boga o nocy ciemnej z perspektywy terapeutycznej, świadectwo Szymona Żyśki Bóg a depresja o doświadczeniu ludzkiego mroku i Bożego światła oraz refleksja Ewy Olszewskiej Stęsknione smękoły o tym, co ukrywa się za naszym narzekaniem.

W dziale „Duchowość Ćwiczeń” publikujemy artykuł Grzegorza Gintera SJ o strapieniu duchowym, a w „Rozmowach duchowych” wywiad z ikonografem Marcinem Świądrem OFMCap zatytułowany Piękno niemocy. Nasz rozmówca opowiada nie tylko o poszukiwaniu Boga w ikonie, ale o doświadczaniu Go w ludzkiej niemocy i cierpieniu.

Na koniec zapraszamy do lektury „krótkiej refleksji nad sztuką sakralną dziś” autorstwa Zygfryda Kota SJ, także ikonografa, w dziale „Słowo, obraz, czyn”.

„W tym numerze «Życia Duchowego» chcemy docenić nasze najgłębsze tęsknoty i jednocześnie ostrzec przed ich spełnieniem albo lepiej – ułudą, że dotarliśmy do ściany, […] że już «to» mamy. Dlaczego? Bo wierzymy w nasze powołanie do nieskończoności” (ze Wstępu).