Życie duchowe chrześcijanina

Współczesny człowiek odczuwa pragnienie świętości. Mimo zjawiska dechrystianizacji i krytycznego nastawienia wobec nauczania Kościoła, to ostatnie zajmuje uprzywilejowane miejsce we wszelkich wysiłkach dążących do jednoczenia ludzi pomiędzy sobą. Człowiek bowiem, jak mówi św. Jan Paweł II, nie może siebie do końca zrozumieć bez Chrystusa (por. RH 8; KDK 22). Dlatego jedynie w świetle Objawienia może odnaleźć zrozumienie tego, kim jest, oraz do czego został powołany. Sobór Watykański II z naciskiem wskazuje na powszechne powołanie do świętości (por. KK 40), do prowadzenia głębokiego życia duchowego. Zatem wezwanie to posiada charakter powszechny, zarówno pod względem czasu, jak i kondycji życia każdego człowieka. Tym samym wydaje się ciągle aktualne podejmowanie tematu dotyczącego życia duchowego, w którym człowiek nawiązuje osobową relację z Bogiem, aż do osiągnięcia jej najgłębszego przeżywania w mistycznej jedności.

Chrześcijanin powinien więc pielęgnować swoją miłość i pogłębiać formację wiary przez odpowiednio dla siebie dobrane formy realizacji życia duchowego.