Wiersze zebrane

To wyjątkowe wydanie obejmuje wszystkie utwory ks. Szymika, które ukazały się drukiem w latach 1988-2023. Ten obszerny tom to nie tylko zbiór pięknych wierszy, ale także podróż przez lata twórczości tego wybitnego autora. Wprowadź się w świat poezji, który wyczarowuje emocje, zmusza do refleksji i porusza najskrytsze zakamarki duszy.

Wydanie obejmie tomy:

• Uczę się chodzić, Katowice 1988.
• Zupełnie inaczej, Katowice 1991.
• Wstęp wolny, Lublin 1992.
• Ziemia niebieska, Lublin 1994.
• Dotyk źrenicy, Lublin 1997.
• Śmiech i płacz, Katowice 2000.
• Błękit. 50 wierszy z lat 2000–2002, Katowice 2003.
• Cierpliwość Boga. 66 wierszy z lat 2003–2006, Katowice 2006.
• Czułość, siła i drżenie. 50 wierszy z lat 2006–2009, Missa de spe i Litania do Matki Boskiej Pszowskiej, Katowice 2009.
• Wiersze z lat 2009–2014, Katowice 2014.
• Dobre wino. Wiersze z lat 2014–2017, Katowice 2017.
• Ogród, Katowice 2020.
• oraz wiersz z 2023 roku pt. Piosenka o końcu moich Katowic.

Szymik nie epatuje, lecz opisuje. Nie ocenia, ale podgląda. Nie wydaje pochopnych sądów, lecz zdaje się wchodzić w wewnętrzny świat swoich poetyckich bohaterów. Każdy z nich jest ważny i nikt nie znajduje się na straconej pozycji. W tej poezji mówi się raczej o zagubieniu, niż wskazuje palcem i osądza. Jest w niej wiele zwykłej życzliwości i miłosierdzia, niestroniącego jednak od wymierzenia policzka Prawdą. Zresztą ta ostatnia wydaje się być najważniejsza. Nie można sprzyjać człowiekowi jeśli zarazem nie dopominamy się o prawdę o nim i o Prawdę jako taką. Poezja opisująca kondycję człowieka współczesnego nie może zrezygnować z najważniejszych kwestii moralnych i metafizycznych.

Mirosław Dzień (fragm. Wstępu)

Poezja księdza Szymika nie jest amboną – jest literaturą, a więc posiada i artystyczną organizację, i przekazuje system wartości – obie te składowe są uformowane zgodnie z intencją autora. Na poziomie aksjologii śląski pisarz komunikuje przez swoje wiersze, że nie na wszystkie trudności życia zaradzi człowiek – wówczas, przekonuje poeta, należy przylgnąć do kogoś większego niż istota ludzka.

Mariusz Solecki (fragm. Posłowia)