Wielkie szczęście

Benedyktyński klasztor w Fontgombault. Zobacz, jaki jest na co dzień – zdaje się mówić Nicolas Diat. „Och, nie wydarzy się nic spektakularnego – pisze. – Ale rozgorzeją nasze serca. Odczujemy delikatny powiew tajemniczej łaski. Popatrzymy na światło przenikające kościół opactwa, drzewa w sadach tańczące na wietrze, mnichów idących w oddali, ku wzgórzom. Gregoriańskie nuty wzbiją się na mistyczne wyżyny. Będziemy znów dziećmi zachwyconymi wspaniałymi procesjami. I będziemy milczeć. I ujrzymy piękny, wspaniały, łagodny uśmiech mnichów”.

Tymi słowami Nicolas Diat otwiera Wielkie szczęście. Ta bardzo obrazowa opowieść, chwilami intymna. Jest zaproszeniem do radości doskonałej, do odkrywania życia, jakiego nie znamy.

Wkraczamy więc niespiesznie w ponadczasowy świat, trochę nierzeczywisty niczym zakazane miasto albo idealne społeczeństwo. Przez rok podążamy śladami benedyktynów z tego opactwa w Berry we Francji. Towarzyszymy im w ich modlitwie i pracy. Jesteśmy z nimi na uprawnych polach i w refektarzu, w sadzie i bibliotece. Razem z mnichami przyjmujemy gości i wespół z nimi uczestniczymy we wczesnorannych wigiliach. Doświadczamy ich chwil rekreacji i godzin ciężkiej pracy. A gdy zamkniemy tę książkę i drzwi opactwa, nie będziemy już tacy jak wcześniej…