Nota o książce
75 świętych, którzy grzeszyli, cierpieli i zmagali się na drodze do świętości
Książka ta nie jest encyklopedią, lecz zbiorem historii. Możesz więc śmiało zacząć od pierwszej strony i czytać aż do ostatniej lub możesz przejrzeć spis treści i odszukać to, co cię pociąga. Możesz też pomodlić się chwilę i otworzyć książkę w przypadkowym miejscu, by zobaczyć, czy Duch Święty nie ma ci do zaproponowania jakiegoś nowego świętego przyjaciela. Podczas lektury tej książki napotkasz różne określenia, dobrze jest więc wiedzieć, co dokładnie oznacza każde z nich.
Święty to naturalnie osoba, o której Kościół stwierdził, że jest w niebie, oraz zarządził jej powszechny kult. Od niemal tysiąca lat stwierdzenie to przyjmuje formę oficjalnej kanonizacji przez Stolicę Apostolską, co zwykle ma miejsce po zakończeniu długiego procesu. Jednakże przez wiele stuleci mężczyźni i kobiety byli ogłaszani świętymi przez biskupów miejsca, przeważnie w odpowiedzi na powszechne uznanie ich świętości przez lud.
Dziś po oficjalnym otwarciu procesu beatyfikacyjnego osobie przysługuje status sługi Bożego. Tytuł ten oznacza, że toczy się proces beatyfikacyjny tej osoby, natomiast nie przesądza jeszcze o jej świętości. Na tym etapie jej przypadek wciąż podlega skrupulatnym badaniom. Po przeczytaniu i analizie materiałów dotyczących danego sługi Bożego Dykasteria do spraw Świętych ustala, czy w jego życiu daje się zauważyć cnoty heroiczne. Jeśli tak, zostaje promulgowany dekret o heroiczności cnót i dana osoba otrzymuje tytuł czcigodnego sługi Bożego. Także na tym etapie nie ma jeszcze rozstrzygnięcia co do jej obecności w niebie.
Po to, by sprawa czcigodnego sługi Bożego mogła przejść do kolejnego etapu, zwykle wymagana jest weryfikacja w postaci cudu. Cud ten musi mieć miejsce za wstawiennictwem czcigodnego sługi Bożego po jego śmierci i być niewytłumaczalny z punktu widzenia nauki. Jednakże wymóg tego pierwszego cudu można uchylić, jeśli czcigodny sługa Boży został oficjalnie uznany za męczennika. Podczas beatyfikacji uznaje się za godne wiary, że błogosławiony przebywa w niebie.
Do kanonizacji wymagany jest jeszcze jeden potwierdzony cud. Kiedy zostaje on zaaprobowany, wyznacza się termin mszy kanonizacyjnej, podczas której nowy święty zostaje wskazany jako wzór dla Kościoła powszechnego, a jego kult rozszerzony na cały świat.
W tej książce Autorka używa terminu „święty” swobodnie – w odniesieniu do wszystkich mężczyzn i kobiet na każdym etapie powyższego procesu. Tam, gdzie pojawi się słowo „święty”, dotyczy ono każdego, kto jest w niebie, niezależnie od tego, czy był on znany na ziemi.