Listy Ojca Pio Tom II

Ojciec Pio, powszechnie znany i podziwiany kapucyński kapłan, w odróżnieniu od wielu innych świętych nie napisał w swoim życiu żadnego teologicznego traktatu czy pobożnościowych rozważań. Nie prowadził również dziennika. Jedynymi pismami, jakie pozostały po Świętym z Pietrelciny, jest niezwykle obfita korespondencja, w której dzieli się on z adresatami swoją znajomością rzeczywistości duchowej.

Papież Jan Paweł II podczas mszy świętej beatyfikacyjnej Ojca Pio spróbował w jednym zdaniu zsyntezować misję tego świętego. Powiedział wtedy o nim: Tym, którzy do niego przychodzili proponował świętość. Rzeczywiście, ojciec Pio był głęboko przekonany, że Jezus chce nas uczynić świętymi za wszelką cenę, (...) o nic innego się bardziej nie troszczy, jak uświęcić Waszą duszę (List do Rafaeliny Cerase z 15 sierpnia 1914 roku). 

Dzieki listom mamy szanse poznać ojca Pio od nieznanej dotąd strony - korespondencja ukazuje go jako człowieka z krwi i kości: ma swoje słabe strony; irytuje się, jest szortki czy surowy, ale jest tego świadomy i czuje, że może być przez to źle odebrany. Dowiadujemy się, że ma hobby, np. lubi pocztówki i prosi, żeby mu je wysyłać, zaznaczając, że chciałby przede wszystkim kolorowe. Kiedy Rafaelina sobie nie radzi, próbuje ją pocieszać, ale radzi też, że kiedy jest naprawdę źle, powinna zająć się jakąś rozrywką, np. pośpiewać sobie wesołe piosenki. 

Z listów wyłania się obraz świętego, ale jednak przede wszystkim człowieka. Korespondencja zawiera ponadto wiele porad oraz wskazówek dotyczących zarówno życia codziennego, jak i wyjątkowych doświadczeń duchowych oraz mistycznych.