Księga stanu rycerskiego

Pierwszy polski przekład XIII-wiecznego kodeksu rycerskiego wraz z obszernym komentarzem wprowadzającym w kulturę dawnych czasów. Tło stanowi pogranicze chrześcijańskiej Europy z muzułmańskim Wschodem. Protagonistą jest stary rycerz, który uczy młodego giermka, czym jest honor, mądrość i prawda.

Autor, średniowieczny kataloński tercjarz franciszkański, medyk, prawnik, filozof, poeta, pisarz, twórca przysłów, wybitny logik, głęboki teolog, autor podręcznika do nawigacji, astrolog, matematyk i misjonarz, skomponował Księgę stanu rycerskiego w latach 1274-1276. Jego celem było stworzenie i skodyfikowanie zasad rycerskich, gdyż lojalność w połączeniu ze zdrowym rozsądkiem, wiarą, wykształceniem i umiejętnościami wojennymi były, jego zdaniem, kluczem do zwycięstwa chrześcijaństwa w Ziemi Świętej oraz podczas rekonkwisty.

„Księga stanu rycerskiego” ukazała się jako drugi tom w serii „AUTORZY FRANCISZKAŃSCY”.