Koronka franciszkańska do siedmiu radości Najświętszej Maryi Panny
Nota o książce
Radujcię się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcię się! (Flp 4,4)
Franciszkańska koronka do Siedmiu Radości Najświętszej Maryi Panny liczy sześćset lat, niemal tyle samo co nabożeństwo do siedmiu boleści matki Bożej. Zrodziła się z ducha franciszkańskiego, bo już św. Franciszek, wrażliwy ma radość płynącą z miłości Bożej, z bliskości Boga, zachęcał swoich braci, by zwracali szczególną uwagę na radości Maryi, "by Chrystus pewnego dnia obdarzył ich radościami wiecznymi".
Zgodnie z tradycją powstanie tej koronki wiąże się z pobożnym nowicjuszem franciszkańskim, którego Matka Boża w 1422 roku miała zachęcić, by codziennie zamiast naręczy kwiatów przynosił Jej swoją modlitwę - rozważanie siedmiu dziesiątek różańca dla uczcenia Jej siedmiu radości.
Do rozpowszechnienia tego nabożeństwa przyczynili się szczególnie dwaj franciszkańscy święci - Bernardyn ze Sieny (zm. 1444) oraz Jan Kapistran (zm. 1456).