Nota o książce
Trzeci tom największej na świecie biografii Papieża Polaka, obejmujący lata 1990-1997, ukazuje św. Jana Pawła II zmagającego się z wieloma zagrożeniami w tamtym czasie.
Jan Paweł II odwiedzał w latach 1990-97 m.in. kraje postkomunistyczne, w tym trzykrotnie Polskę. W 1991 r. w Ojczyźnie spotkał się nagle z wyraźną niechęcią ze strony kształtujących się wówczas nowych elit nastawionych na współpracę z komunistami, co jaskrawo kontrastowało z entuzjazmem narodu. Wołał uporczywie i niestrudzenie o budowanie „Europy ducha”, o właściwe używanie wolności, respektowanie Dekalogu i opartej na nim sprawdzonej przez wieki moralności. Nader częste były też wtedy podróże na Czarny Ląd w związku z nadziejami duszpasterskimi, jakie Papież wiązał z tym kontynentem. Ponadto był to czas walki z pedofilią w Kościele, z prostytucją i pornografią, z ujawniającymi się już wtedy hasłami ideologii gender, o czym ogół społeczeństwa nie miał jeszcze najmniejszego pojęcia. Szczególnie widoczne były niezłomne i skuteczne zmagania Jana Pawła II o ostateczny kształt dokumentów końcowych dwóch ONZ-owskich konferencji: Konferencji nt. Zaludnienia i Rozwoju (Kair, 1994) oraz IV Światowej Konferencji poświęconej Kobiecie (Pekin, 1995). Gdyby nie Papież Polak, ofensywa gender nastąpiłaby już dużo wcześniej.
Niedysponujący żadnymi dywizjami ani armatami Jan Paweł II, mimo słabnących sił, wspierania się na lasce – w tym okresie trzykrotnie trafia do szpitala – walczył o zaprzestanie bratobójczych wojen na Bliskim Wschodzie i Bałkanach, w Rwandzie, Somalii, Angoli. Walczył też nieustannie o rodziny, obronę ludzkiego życia i godność kobiet. Już wówczas był stale atakowany przez rosnące w siłę liberalno-lewicowe mass media.