Ewangelia wg św. Łukasza

Od niemal dwóch tysięcy lat Ewangelia Łukasza w szczególny sposób inspiruje chrześcijan. To Świętemu Łukaszowi zawdzięczamy takie hymny uwielbienia wykorzystywane w liturgii jak Gloria in excelsis Deo i Magnificat; tekst Ewangelisty był także podstawą modlitwy Zdrowaś, Maryjo. Zainspirowany Święty Franciszek z Asyżu zapoczątkował tradycję stajenki bożonarodzeniowej, a niektóre z najwspanialszych dzieł Rembrandta i Caravaggia to sceny przedstawiające wydarzenia właśnie z tej Ewangelii.

Z obecnego Komentarza dowiadujemy się wielu ciekawostek na temat trzeciej Ewangelii, jak choćby tego, że podobnie jak inne starożytne biografie: (1) zaczyna się od krótkiego wstępu wzmiankującego źródła ustne i pisane (1,1–4); (2) koncentruje się na jednej osobie – Jezusie – a zwłaszcza na Jego działalności publicznej i śmierci; (3) ma typową dla tego gatunku objętość od dziesięciu do dwudziestu tysięcy słów; (4) zachowuje podstawowy porządek chronologiczny, przy czym część materiału (na przykład niektóre przypowieści i nauki Jezusa) dobrana jest tematycznie; (5) przedstawia opisywaną osobę przez pryzmat jej najbardziej znaczących czynów i słów (zob. 24,19); (6) zawiera informacje dotyczące jej narodzin (rozdziały 1 i 2), przodków (3,28–38), a także jedno szczególne wydarzenie z dzieciństwa (2,41–52); (7) jej celem jest potwierdzenie tego, co się naucza o danej osobie (1,4) i przedstawienie jej jako przykładu do naśladowania. Ewangelia Łukasza, będąca rodzajem starożytnej biografii, była pisana jako relacja historyczna.