Twój koszyk jest pusty.
Św. Albert Wielki
św. Albert Wielki [Albertus Magnus] (ok. 1193-1280), dominikanin, niemiecki filozof i teolog. Pochodził z rycerskiego rodu ze Szwabii. Podczas studiów w Padwie w 1223 roku wstąpił do dominikanów. Po uzyskaniu święceń kapłańskich, w latach 1228-45 był lektorem w Hildesheim, Fryburgu Bryzgowijskim, Ratyzbonie i Strasburgu. W latach 1245-48 był profesorem Uniwersytetu Paryskiego. 1248 zorganizował w Kolonii dominikańskie studium generalne, gdzie wykładał do roku 1260, poza okresem trzech lat (1254-57), gdy pełnił funkcję prowincjała zakonu. Przez kolejne lata był biskupem Ratyzbony (1260), nadwornym teologiem papieskim w Viterbo (1961-62), mieszkał Würzburgu, później w Kolonii. W roku 1274 udał się na sobór do Lyonu, 1277 do Paryża, by bronić poglądów swego ucznia, św. Tomasz z Akwinu. Zmarł 15 listopada 1280 r. w Kolonii, gdzie go pochowano. Beatyfikował go Grzegorza XV w 1438 roku, a kanonizował go i ogłosił doktorem Kościoła Pius XI w 1931 roku.
Za podstawowe zadanie teologii uznał zgłębianie absolutnej rzeczywistości Bożej w świetle objawienia. Filozofię traktował jako autonomiczną dziedzinę wiedzy o charakterze racjonalnym, która jednak powinna służyć teologii w rozstrzyganiu różnych kwestii szczegółowych. Nie stworzył własnego systemu filozoficznego, łączył w swoich poglądach elementy arystotelizmu, neoplatonizmu, augustynizmu i awerroizmu łacińskiego. Albert Wielki zajmował się też naukami przyrodniczymi (klasyfikacja roślin i zwierząt, kwestia ich rozmnażania, problem zmienności gatunków).
Istotne dzieła: Summa theologiae, Summa de homine, Summa de bono et virtutibus, komentarze do Arystotelesa i do Biblii; ponadto teksty ascetyczno-homiletyczne.
W ikonografii św. Albert Wielki przedstawiany jest w habicie dominikańskim, czasami w mitrze lub jako profesor. Jego atrybutami są: księga, krzyż, lilia jako symbol wiernej duszy, mitra, ptasie pióro.